یک زمانی نسبت به رفیقبازی مردان همه نگران بودند! یک ویژگی خاص که اکثر مردها داشتند و رفاقتهایشان را به خانواده ترجیح میدادند. ریشهی خیلی زندگیها با این رفتار پوسیده شد اما حالا برعکس آن را شاهدیم!
این روزها مردهای اطرافمان ساکتتر شدهاند. دیگر خبری از آن قرارهای فوتبال آخر هفته یا دورهمیهای قهوهخانهای نیست. مردان ایرانی، آرامآرام دارند در غار تنهاییشان فرو میروند؛ پدیدهای که جامعهشناسان به آن «رکود رفاقت» میگویند.
تحقیقات نشان میدهد تعداد مردانی که «حتی یک دوست صمیمی ندارند» در سالهای اخیر ۵ برابر شده است و در ایران نیز ۳۴ درصد مردان احساس تنهایی عمیق میکنند.
این تنها ماندن تحمیل روزگار است. وقتی اجارهخانه و قسط و شهریه مدرسه، تمام ذهنِ یک مرد را پر میکند، دیگر جایی برای رفیقبازی نمیماند. قراری که باید برای تخلیهی فشارِ روانی باشد، خودش تبدیل میشود به فشار مالی.
مردی که رفیق ندارد، همسرش را هم خسته میکند چون انتظار دارد او هم شریک زندگی باشد، هم رفیق گرمابه و گلستان. ما داریم مردانی را میبینیم که در ظاهر قویاند، اما در باطن، از فرط بیکسی ترک خوردهاند. تنهایی برای سلامتی مردان به اندازه کشیدن ۱۵ نخ سیگار در روز خطرناک است. «رفیق»، هزینه نیست؛ سرمایه است برای زنده ماندن.
